Ongeveer een jaar geleden, toen ik op zoek was naar een nieuwe praktijk, kwam ik een opmerkelijk stel tegen. Het waren vaste patiënten in de kliniek. Beiden waren docenten aan het plaatselijke Comprehensive Institute of Yoga and Physical Education. Toevallig waren het ook goede studenten. De man was een westers geschoolde psychiater, zijn vrouw een schoolpsycholoog. Ze gingen af en toe naar de kliniek. Op een dag kwamen ze voor hun occasionele Acupunctuur
Het waren vaste patiënten, dus blijkbaar werkte het systeem voor hen. Na vijf jaar gingen ze met pensioen. Bij hun pensionering hebben ze ons hun koppel aanbevolen. We maakten de afspraak om ze voor onderhoud naar de kliniek te laten komen.
Eerst was ik aan de beurt. Ik hield hun gezichten uit het zicht. Vervolgens bekeek ik de ruime wachtkamer. Het was doodstil. Twee wachtkamers, één met glas en één die open was. Ik ging naar de wachtkamer. Twee receptionisten waren in gesprek met twee vrouwen. Ik vroeg hen waar ze zich bevonden. Ik vroeg ook waar ze heen gingen. Een zei op de tweede verdieping. De andere zei op de derde verdieping. Ik ging terug naar de wachtkamer. Aan een bureau zat een computergebruiker. Haar Engels was niet erg goed. Ik vroeg haar hoe ze heette. Haar naam was Jean. Ze stelde zich voor. Jean was een gezondheidsverpleegster.
Ik stelde ons voor en liet haar onze kaarten zien. Jean keek naar de kaarten en zei dat ze naar de formulieren moest kijken. Jean wendde zich tot de receptioniste. Toen ging ze de formulieren bekijken.
Ik vroeg Jean om ons naar de behandelkamer te brengen. Jean liep door de deur en gebaarde naar ons om haar te volgen naar de behandelkamer.
Eenmaal in de behandelkamer stapte Jean als eerste uit. We volgden haar naar een van de hoeken. In afwachting van haar vertrek probeerden we een comfortabele houding te vinden. Ten slotte herschikten we ons in een staande, zittende of liggende positie. Jean ging in een hoek zitten. We stapelden ons allemaal op in de staande positie. Met een walgelijke blik op de formulieren trok Jean haar stoel dicht bij de muur en keek hoe de formulieren voor haar bungelden.
De verpleegster kwam snel langs om de formulieren in te vullen. Terwijl ze dat deed, begon ze cellen te roeren. Tijdens de opwinding spuugde Jean instinctief. Deze actie bracht de aandacht van de verpleegster op de formulieren. Jean legde ons uit dat het de 'Bloedtyperays' waren. Toen we Jeans opmerkingen herhaalden, werd ons gevraagd te wachten tot de computer de formulieren had verwerkt.
Tijdens de wachtlounge heeft Jean nooit haar hand opgestoken om ons te erkennen, maar in de behandelkamer haastten Jean en ik zich om haar een dikke knuffel te geven. Ik geloof echt dat deze omhelzing van de vakbond Jeans leven heeft gered. Jean bedankte ons en vroeg prompt om haar supervisor te spreken. In haar achterhoofd realiseerde Jean zich dat ze misschien te bang was geweest om Jean te vragen haar de hand te schudden.
That evening when Jean retiring for the day, Jean rarely acknowledged us. Jean almost forgot to use the restroom. I think she may have been afraid of anyone seeing her reddened form when we gave her a big hug.
The following day when Jean showed up at the office, she was cheerful, ifingly shy. She thanked us for the sweatshirt and told us that she always wanted to be a part of the wellness team. She unfortunately forgot to mention that one of the debilitating diseases she was suffering from was a result of a miscarriage 3 years before.
That night I called Jean to meet her at the hospital. Jean answered the phone. When I offered to join us, Jean resisted. I think she was afraid of another doctor's treatment. When I explained to Jean that we wanted to hold our hands, Jean seemed distant. Jean never wanted to hold my hand. Something inside me fearing the unfamiliarity, the prickling of my hand. Maybe I had made her position worse. So I left.
I think I may have broke the spell. After 10 minutes, I felt a surge of adrenaline travel to my hand.Jean looked at me hopefully. When I hold up both hands, she smiles and asked in alow voice: "Did I do that?" I thrilling her with her Hello Again look. She repeated it when I stood alone. When I sat down and continued watching TV, she pulled her chair closer to the TV monitors. When I bent over to read a book, sheromped over to sits down to read. Too often these shy individuals don't even realize that something may be standing in their way of achieving their highest potential. They simply don't have the luxury of sitting still. Life requires a certain amount of movement. Jeantics.
It's strange that one needs to be touched or loved or recognized or reminded of the most basic tenets of the most basic human needs.
Als ik eraan terugdenk, realiseer ik me nu hoeveel macht ik had als 15-jarig meisje.